Αν και η Κυριακή των Βαΐων είναι «μέσα» στη Σαρακοστή, την ημέρα αυτή η νηστεία «σταματά» και το παραδοσιακό φαγητό είναι ψάρι.

Αν και η Κυριακή των Βαΐων είναι «μέσα» στη Σαρακοστή, την ημέρα αυτή η νηστεία «σταματά» και το παραδοσιακό φαγητό είναι ψάρι.

«Βάγια, Βάγια των βαγιών, τρώνε ψάρι και κολιό, κι ως την άλλη Κυριακή με το κόκκινο αυγό!», όπως λέει κι ένα παιδικό τραγούδι.

Η Κυριακή των Βαΐων είναι η προηγούμενη από το εκείνη του Πάσχα. Μετά την Κυριακή των Βαΐων ή Κυριακή του Λαζάρου, αρχίζει η Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών.

Τι γιορτάζουμε την Κυριακή των Βαΐων

Την Κυριακή των Βαΐων γιορτάζεται η πανηγυρική είσοδος του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, όπου, κατά τα Ευαγγέλια, οι Ιουδαίοι τον υποδέχθηκαν κρατώντας βάγια (κλαδιά φοινίκων) και απλώνοντας στο έδαφος τα ρούχα τους ζητωκραύγαζαν «Ωσαννά, ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου».

Κατά τους πρώτους αιώνες του Χριστιανισμού η Κυριακή των Βαΐων γιορταζόταν μαζί με την ανάσταση του Λαζάρου. Αργότερα η δεύτερη μετατέθηκε κατά μία ημέρα πριν, το λεγόμενο Σάββατο του Λαζάρου.

Τόσο για την Ορθόδοξη όσο και για την Καθολική Εκκλησία, η Κυριακή των Βαΐων σηματοδοτεί την αρχή των Αγίων Παθών.

Παρά το χαρμόσυνο χαρακτήρα της, αρχικά η κατάλυση ψαριών, λαδιού και κρασιού την ημέρα αυτή θεωρήθηκαν ασυμβίβαστα προς την ιερότητα της Μεγάλης Εβδομάδας και της ακολουθούμενης νηστείας, προσαρμόζοντας αυτή ανάλογα.

Πως γιόρταζαν την Κυριακή των Βαΐων

Στις πρώτες εκκλησίες, η Κυριακή των Βαΐων εορταζόταν με αναπαράσταση του γεγονότος.

Στους Αγίους Τόπους κατά τον 4ο αιώνα ο επίσκοπος ξεκινώντας με πομπή από το Όρος των Ελαιών έμπαινε στα Ιεροσόλυμα επί «πώλου όνου» περιστοιχιζόμενος από τον κλήρο, ενώ οι πιστοί προπορεύονταν κρατώντας κλάδους φοινίκων.

Στους βυζαντινούς χρόνους τελούνταν ο λεγόμενος «περίπατος του Αυτοκράτορα», όπου η πομπή ξεκινούσε από τα ανάκτορα στην οποία συμμετείχε ο αυτοκράτορας κρατώντας την εικόνα του Χριστού πλαισιωμένος από το ιερατείο, όπου και κατέληγε στην Αγία Σοφία. Της αυτοκρατορικής πομπής ηγούνταν ο λαμπαδάριος ο οποίος έψελνε «Εξέλθατε ἔθνη καὶ θεώσασθε σήμερον τὸν βασιλέα τῶν οὐρανῶν…».

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Βαλσαμώνα, στο τέλος της γιορτής ο μεν Αυτοκράτορας διένεμε ιδιόχειρα βάγια και σταυρούς, ο δε Πατριάρχης κεριά για τη Μεγάλη Εβδομάδα.

Το βυζαντινό έθιμο παρέλαβαν και τηρούσαν με ευλάβεια και οι Τσάροι της Ρωσίας, τους οποίους ακολουθούσε ο κλήρος ξεκινώντας από το Κρεμλίνο και καταλήγοντας στο μητροπολιτικό ναό.

Στην Ελλάδα αντ’ αυτών διατηρείται μόνο η διανομή των βαγιών από τους ιερείς.

Κατά το Μεσαίωνα στη Δυτική Εκκλησία υπήρξε ένα περίεργο έθιμο όπου μέσα στην εκκλησία περιέφεραν ένα γαϊδούρι, επί του οποίου φερόταν ομοίωμα του Χριστού.

Αναφορικά με τη νηστεία της ημέρας αυτής υπάρχει μια διαφοροποίηση στο αν μπορεί κάποιος να φάει ψάρι ή όχι.

Η γνώμη του Θεόδωρου του Στουδίτη είναι ότι την Κυριακή των Βαΐων «τρώγεται ψάρι», επειδή θεωρείται Δεσποτική εορτή.

Για τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μόνο μία ημέρα της Μεγάλης Σαρακοστής τρώγεται ψάρι δηλαδή, την ημέρα του Ευαγγελισμού.

Είναι χαρακτηριστική η θέση των Aποστολικών Διαταγών όταν λένε:

«Μετά από αυτές (δηλαδή τις εορτές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων), να τηρείται τη νηστεία της Τεσσαρακοστής, η οποία περιλαμβάνει ανάμνηση της ζωής του Κυρίου και της νομοθεσίας. Να κρατιέται αυτή η νηστεία πριν από το Πάσχα, αρχίζοντας από τη Δευτέρα και συμπληρούμενη την Παρασκευή.

Μετά από αυτές αφού σταματήσετε τη νηστεία, να αρχίζετε την αγία εβδομάδα του Πάσχα, νηστεύοντες κατ’ αυτήν όλοι με φόβο…».

Είναι ενδεικτικοί οι όροι «αφού σταματήσετε τη νηστεία» και «να αρχίζετε», οι οποίες δείχνουν ότι μια νηστεία τελειώνει και μία άλλη αρχίζει.

Αυτή που τελειώνει είναι η νηστεία της Μεγάλης Σαρακοστής και αυτή που αρχίζει είναι η νηστεία της Μεγάλης Εβδομάδας.

Άρα η Κυριακή των Βαΐων βρίσκεται ανεξάρτητα ανάμεσα σε δύο νηστείες.

Σε λίγες ώρες έρχεται η Πρωταπριλιά (1 Απριλίου 2024), οπότε θα πρέπει να είστε προσεχτικοί σε όσα ακούτε από τα κοντινά σας πρόσωπα, αλλά και τους συναδέλφους σας στο γραφείο. Κατά την συγκεκριμένη ημέρα, αναβιώνει το παραδοσιακό έθιμο, αφού οι περισσότεροι πολίτες είτε λένε ευφάνταστα ψέματα, είτε σκαρφίζονται αστείες φάρσες, επιδιώκοντας να «κοροϊδέψουν» αγαπημένα τους πρόσωπα.

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που έλκει την καταγωγή του από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το συγκεκριμένο έθιμο.

Οι επικρατέστερες εκδοχές, όμως, είναι οι ακόλουθες:

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Την συγκεκριμένη, όμως, εποχή του χρόνου, οι συνθήκες δεν ήταν ευνοϊκές, συνεπώς, η «ψαριά» δεν ήταν καθόλου ικανοποιητική. 

Προκειμένου, ωστόσο, οι ψαράδες να μην γυρίσουν στα σπίτια τους ντροπιασμένοι, έλεγαν ψέματα σχετικά με το πόσο μεγάλα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια έγινε, με το πέρασμα του χρόνου, έθιμο.

Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και πιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου τη Γαλλία του 16ου αιώνα. Μέχρι το 1564 η Πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η 1η Απριλίου. Τη χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. Όσοι πολίτες αντιδρούσαν, συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, Πρωτοχρονιά τους (1η Απριλίου), ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το εν λόγω έθιμο ήρθε και στην χώρα μας, όμως, διαφοροποιήθηκε σ’ ένα βαθμό. Η βασική ιδέα, βέβαια, παρέμεινε ίδια. Λέμε καλοπροαίρετα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας. Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Σε μερικές άλλες, επίσης, πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος, θα χηρέψει γρήγορα.

Στη Θράκη το βρόχινο νερό της Πρωταπριλιάς θεωρείται θεραπευτικό και γι’ αυτό το μαζεύουν σε μπουκάλι και πίνει απ’ αυτό ο άρρωστος.

Στην Κομοτηνή, την παλιά Γκιουμουλτζίνα, λέγανε πως την Πρωταπριλιά το είχαν σε καλό να γελούν, «για να γίνουν τα κουκούλια τους»,όταν, βέβαια, είχαν σηροτροφία (εκτροφή μεταξοσκωλήκων).

Στην Τζαντώ της Ανατολικής Θράκης, είχανε σε καλό να «γελάσουν» τον άλλον, για να κάνουν τα δέντρα καρπό μα εκείνος που ξεγελιόταν, το είχε σε κακό όλο το χρόνο, θα ήτανε γελασμένος, κι αν ήταν παντρεμένος, θα χήρευέ.

Τέλος, στην Άνδρο συνηθίζουν να λένε ψέματα την 1η του Μάρτη κι όχι την Πρωταπριλιά.

   

   Η Καθαρά Δευτέρα πλησιάζει και δεν υπάρχει παιδί που να μην περιμένει πως και πώς να πετάξει τον χαρταετό του ψηλά στον ουρανό. Χαρταετοί μεγάλοι, μικροί, με διάφορα χρώματα και σχέδια, με τις ζωηρές ουρές τους, όλοι έχουν τη θέση τους στο γαλάζιο τ’ ουρανού.

   Συνήθως χρέη «πιλότου» έχει στην αρχή ο μπαμπάς, που αναλαμβάνει να τον «απογειώσει», όμως μετά η συνδρομή ενός δεινού χειριστή, με μικρά μαλακά χεράκια κρίνεται απαραίτητη για να γίνουν οι σωστές μανούβρες. Ο χειριστής έχει πάντα το βλέμμα του καθηλωμένο στον ουρανό και άλλοτε «αμολάει καλούμπα», άλλοτε μαζεύει, ανάλογα με τον αέρα.

   Ποια είναι όμως η ιστορία αυτού του τόσο διασκεδαστικού και όμορφου εθίμου;

 

   Οι χαρταετοί πλανιόνται στους ουρανούς εδώ και χιλιετίες, από το 1.000π.Χ.. Το ταξίδι ξεκίνησε από τις χώρες της Ανατολής, όπως η Κίνα, αλλά δεν άργησε να φτάσει και στη χώρα μας και να προσαρμοστεί στα ελληνικά δεδομένα. Εδώ, βλέπετε, δεν φτιάχναμε τους χαρταετούς από μπαμπού και μετάξι αλλά από ελαφρύ ξύλο χαρτί.

 

   Το πέταγμα του χαρταετού ψηλά στον καταγάλανο ουρανό, εκεί που κάνει τις φιγούρες του με τη βοήθεια του ανέμου, έχει τον δικό του συμβολισμό, που δεν είναι άλλος από την κάθαρση και την ανάταση της ψυχής μετά το ξεφάντωμα της αποκριάς. Μετά το πέταγμα του χαρταετού, η ψυχή μας είναι καθαρή και έτοιμη να ξεκινήσει τη νηστεία της Σαρακοστής, αρχής γενομένης φυσικά από την Καθαρά Δευτέρα.

   Δεν είναι λίγες οι οικογένειες που θα ξεχυθούν στην εξοχή για να απολαύσουν τόσο το πέταγμα του χαρταετού όσο και τα σαρακοστιανά εδέσματα. Αν θέλετε να κάνετε αυτή την εμπειρία να χαραχτεί στη μνήμη σας ακόμα πιο έντονα, δεν έχετε παρά να φτιάξετε το χαρταετό μόνοι σας.

   Για να στεφθεί το εγχείρημά σας από απόλυτη επιτυχία το μόνο που χρειάζεστε είναι τα κατάλληλα υλικά, πολλή όρεξη, κέφι, μεράκι και ο συνδυασμός από δύο ζευγάρια χέρια, τα παιδικά, για τις λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά, και τα μεγαλύτερα και δυνατά που θα δώσουν τη δύναμη στον χαρταετό να πετάξει.

   Αν φτιάξετε τον χαρταετό παρέα, σίγουρα θα ζήσετε το έθιμο της Καθαράς Δευτέρας ακόμα πιο έντονα και θα έχετε μοιραστεί μαζί μια ακόμα αξιομνημόνευτη και μοναδική στιγμή. Πάντως ό,τι κι αν αποφασίσετε, το σίγουρο είναι ότι την Καθαρά Δευτέρα ακόμα και οι γονείς γίνονται παιδιά, μ’ εκείνη την έξαψη που ένιωσαν όταν πέταξαν τον χαρταετό για πρώτη φορά κι εκείνη την αγωνία για να φτάσει όσο το δυνατόν ψηλότερα…

   Από εμάς η ευχή είναι να περάσετε υπέροχα και καλή Σαρακοστή!

   

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου) είναι μια μέρα για να ενώσουμε τις φωνές μας με ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και να φωνάξουμε δυνατά και ξεκάθαρα το μήνυμά μας για ίσα δικαιώματα:  «Τα δικαιώματα των γυναικών είναι ανθρώπινα δικαιώματα!».

   Γιορτάζουμε όλες τις γυναίκες, με όλες τις διαφορές τους. Αγκαλιάζουμε τις όποιες διαφορές τους ως προς την πίστη, τη φυλή, την εθνικότητα, το φύλο ή τη σεξουαλική ταυτότητα ή την αναπηρία. Γιορτάζουμε αυτές που ήρθαν πριν από εμάς, αυτές που στέκονται δίπλα μας τώρα και αυτές που θα έρθουν μετά.

   Είναι μια στιγμή για να γιορτάσουμε τα επιτεύγματα των γυναικών, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά ή πολιτιστικά.

   Το 1908, σε ένα φόντο τρομερών συνθηκών εργασίας και εκμετάλλευσης, 15.000 γυναίκες βγήκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης διαμαρτυρόμενες για λιγότερες ώρες, καλύτερες αμοιβές και δικαιώματα ψήφου.

   Η πρώτη Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας πραγματοποιήθηκε το 1911 και περισσότεροι από ένα εκατομμύριο άνθρωποι συμμετείχαν σε συλλαλητήρια στην Ευρώπη.  Μόλις το 1975 τα  Ηνωμένα Έθνη  υιοθέτησαν την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας στις 8 Μαρτίου, όπου γιορτάζεται μέχρι σήμερα.

   Είναι μια ημέρα για να αναγνωρίσουμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει προς την ισότητα των φύλων, καθώς και πόσο μακριά έχουμε ακόμη να φτάσουμε. Το 1911, μόνο οκτώ χώρες επέτρεπαν στις γυναίκες να ψηφίζουν, η ίση αμοιβή, η ίση εργασία ήταν πρωτόγνωρη (για όσες επιτρεπόταν να εργαστούν).

   Έχουμε κερδίσει πολλά. Ενώ κάποτε οι γυναίκες δεν μπορούσαν να ψηφίσουν, τώρα είναι ηγέτες χωρών. Ενώ κάποτε αντιμετώπιζαν περιορισμούς στον τόπο εργασίας, τώρα διαχειρίζονται εταιρείες. Αποκτήθηκαν  δικαιώματα που οι γιαγιάδες μας δε θα μπορούσαν ούτε καν να ονειρευτούν, αλλά εξακολουθούμε να μην έχουμε πλήρη ισότητα. Και η πλειοψηφία των γυναικών στον κόσμο δεν είναι τόσο κοντά σε αυτόν τον στόχο.

   Η πρώτη πορεία, πριν 100 περίπου χρόνια, αφορούσε τον τερματισμό των επιβλαβών συνθηκών στο χώρο εργασίας, τα ίσα δικαιώματα, την ίση αμοιβή και τον τερματισμό της εκμετάλλευσης. Και δυστυχώς, αυτοί οι στόχοι εξακολουθούν να είναι επίκαιροι σήμερα.

   Μερικές φορές, ακόμη και όταν θεσπιστούν νόμοι και δικαιώματα, αγνοούνται ούτως ή άλλως. Παρά τους νόμους για την ενδοοικογενειακή βία, την ευαισθητοποίηση του κοινού και την πρόσβαση σε νομική προστασία, συνεχίζεται η βία με θύματα γυναίκες.

Η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας είναι  μια ευκαιρία κάθε χρόνο για να υπενθυμίσουμε στις κυβερνήσεις, στις επιχειρήσεις και σε όλους τους άλλους ότι:

« όσο μια γυναίκα αντιμετωπίζει διακρίσεις, παρενόχληση, ανισότητα ή καταπίεση, το αντιμετωπίζουμε όλες»

Η Τσικνοπέμπτη έχει πάρει το όνομά της από την τσίκνα, ένα έθιμο που ίσως προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων

Τσικνοπέμπτη ή Τσικνοπέφτη ονομάζεται η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (Κρεατινής), επειδή την ημέρα αυτή όλα τα σπίτια ψήνουν κρέας ή λιώνουν το λίπος από τα χοιρινά και ο καπνός (τσίκνα) είναι διάχυτος παντού. Από αυτή την τσίκνα, λοιπόν, έχει πάρει και το όνομά της η Πέμπτη και λέγεται Τσικνοπέμπτη.

Το έθιμο χάνεται στα βάθη των αιώνων, χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή του. Εικάζεται, όμως, ότι προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που επιβίωσαν του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με τον λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο, το φαγοπότι και το γλέντι της ημέρας είναι «ομοιοπαθητικές προσπάθειες για την ευφορία της γης».

Την Τσικνοπέμπτη ξεκινούν ουσιαστικά οι εκδηλώσεις της Αποκριάς, οι οποίες κορυφώνονται με τα Κούλουμα την Καθαρά Δευτέρα. Ανάλογες γιορτές υπάρχουν στη Γερμανία (Schmutziger Donnerstag = Λιπαρή Πέμπτη) και στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ (Mardi Gras είναι η Λιπαρή Τρίτη), που συνδυάζονται με καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Στο έθιμο της Τσικνοπέμπτης και γενικά στην κρεατοφαγία αντιτίθεται η οργάνωση «Πολίτες για τα Δικαιώματα της Φύσης και της Ζωής» (ΠΟΦΥΖΩ), που υποστηρίζει την ιδεολογία του «αντισπισισμού» (anti-speciesism), η οποία στρέφεται κατά της καταπάτησης των δικαιωμάτων των ζώων.

Η Τσικνοπέμπτη ανά την Ελλάδα

Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας τελούνται τα Κορφιάτικα Πετεγολέτσια ή αλλιώς Κουτσομπολιά ή Πέτε Γόλια. Η πετεγολέτσα, το πετεγουλιό όπως το λένε οι Κερκυραίοι, δεν είναι άλλο από το γνωστότατο κουτσομπολιό. Η πετεγολέτσα πραγματοποιείται το βράδυ της Τσικνοπέμπτης, στην Πιάτσα κοντά στην τοποθεσία «Κουκουνάρα», της πόλης τής Κέρκυρας.

Στην Πάτρα έχουμε το έθιμο της Κουλουρούς. Η Γιαννούλα η Κουλουρού πιστεύει λανθασμένα πως ο Ναύαρχος Ουίλσον είναι τρελά ερωτευμένος μαζί της και πως έρχεται να την παντρευτεί. Γι’ αυτό ντύνεται νύφη και με τη συνοδεία των Πατρινών πηγαίνει να προϋπαντήσει τον καλό της στο λιμάνι. Γύρω της οι Πατρινοί διασκεδάζουν με τα καμώματά της.

Στις Σέρρες ανάβονται μεγάλες φωτιές στις αλάνες, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω τους. Στο τέλος κάποιος από την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει τα «προξενιά», ανακατεύοντας ταυτόχρονα τα κάρβουνα με ένα ξύλο.

Στην Κομοτηνή καψαλίζουν την κότα που θα φαγωθεί την επόμενη Κυριακή (της Απόκρεω). Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. Όλα αυτά πραγματοποιούν την παροιμία πως ο «έρωτας περνάει από το στομάχι».

Στο Ηράκλειο της Κρήτης, μικροί και μεγάλοι περιδιαβαίνουν μεταμφιεσμένοι στους δρόμους και στις πλατείες της πόλης, τραγουδώντας και χορεύοντας.

    Κάθε Μάρτιο συμβαίνει ένα φαινόμενο μοναδικό στην ελληνική ύπαιθρο. Είναι εκείνη η περίοδος του χρόνου που ανθίζουν οι ροδακινιές και “βάφουν” ροζ τον κάμπο της Βέροιας.

Εκατοντάδες επισκέπτες σπεύδουν στην περιοχή κάθε χρόνο για να θαυμάσουν το πανέμορφο τοπίο, ενώ πληθώρα δράσεων, όπως πεζοπορία και ποδηλατάδα, διοργανώνει ο Τουριστικός Όμιλος Βέροιας.

Ο εύφορος κάμπος της Ημαθίας μεταμορφώνεται σε μια απέραντη ροζ θάλασσα, από τις χιλιάδες ανθισμένες ροδακινιές!

   Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι ο Ηρόδοτος αναφέρει πως σε αυτά τα μέρη βρίσκονταν οι περίφημοι «Κήποι του Μίδα».

   Στις παραδόσεις της Ανατολής, η ροδακινιά θεωρείται “το Δέντρο της Ζωής του Επίγειου Παραδείσου” που παρέχει στους ανθρώπους ζωή και χαρά.

   Το παραμυθένιο σκηνικό, μοναδικό στο είδος του στην Ελλάδα, θυμίζει Ιαπωνία και τις ανθισμένες κερασιές στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα θεάματα της χώρας, ιδιαίτερα δημοφιλές στους Ιάπωνες.

   Τα άνθη της ροδακινιάς, συμβολίζουν την άνοιξη, την αναγέννηση και ως συνέπεια τη γονιμότητα, ενώ έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης μεγάλων ζωγράφων, όπως ο Van Gogh ενώ έχουν αποτελέσει πηγή έμπνευσης μεγάλων ζωγράφων, όπως ο Van Gogh.

   Έλληνες αλλά και ξένοι επισκέπτες, έρχονται στην περιοχή για να δραπετεύσουν για λίγο από την καθημερινότητά τους και να γίνουν και αυτοί μέρος του ροζ πίνακα που δημιουργεί η μαγεία της φύσης, με τις ανθισμένες ροδακινιές να εκτείνονται σε περισσότερα από 170.000 στρέμματα.

Αποκριές και αρχαιότητα * Είναι αξιοθαύμαστο το πώς τα πανάρχαια δρώμενα επέζησαν ως τις μέρες μας ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΒΕΡΙΟΣ

 Είναι γνωστό ότι διάφορες αποκριάτικες εκδηλώσεις που γίνονται αυτή την εποχή σε πολλά μέρη σχετίζονται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, με πανάρχαια θρησκευτικά δρώμενα που ανάγονται στην αρχαιότητα. Τις συναντούμε, π.χ., στη θρησκεία των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Ελλήνων,

Είναι γνωστό ότι διάφορες αποκριάτικες εκδηλώσεις που γίνονται αυτή την εποχή σε πολλά μέρη σχετίζονται, άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο, με πανάρχαια θρησκευτικά δρώμενα που ανάγονται στην αρχαιότητα. Τις συναντούμε, π.χ., στη θρησκεία των Βαβυλωνίων, των Αιγυπτίων, των Ελλήνων, των Ρωμαίων, όπως και σε λαούς πρωτόγονους και λιγότερο πολιτισμένους. Κύρια γνωρίσματά τους είναι οι μεταμφιέσεις των συμμετεχόντων σε αυτές που καλύπτουν τα πρόσωπά τους με μάσκες, συνήθως δύσμορφες, οι θορυβώδεις χοροί με τραγούδια και αισχρολογίες, η οινοποσία κ.ά. Ορισμένοι λαοί είχαν ενσωματώσει τέτοια στοιχεία σε τελετουργίες σχετικές με την έναρξη της νέας χρονιάς αποβλέποντας στο να είναι ευνοϊκή γι’ αυτούς. Αλλοι πάλι τα συμπεριέλαβαν σε τελετές σχετικές με την άνοιξη και προσδοκούσαν να πετύχουν μ’ αυτά πλούσια σοδειά και καλά γεννήματα. Πρωτόγονες κοινωνίες τα συσχέτιζαν με ποικίλες μαγικές δοξασίες. Από τις γιορτές της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας αρκετές είναι αυτές που παρουσιάζουν ομοιότητες με σύγχρονες αποκριάτικες εκδηλώσεις, όπως π.χ. διάφορες γιορτές του Διονύσου, τα Σατουρνάλια, τα Βακχανάλια, τα Λουπερκάλια, οι Καλένδες. Θα αναφερθώ στα Λουπερκάλια, για τα οποία ο Ν. Πολίτης πίστευε ότι παρουσιάζουν τις περισσότερες ομοιότητες. Επρόκειτο για μια γιορτή που σχετικά γρήγορα έχασε τον θρησκευτικό της χαρακτήρα και μεταμορφώθηκε σε μια καθαρά λαϊκή διασκέδαση που ικανοποιούσε και τα δεισιδαιμονικά ένστικτα των πιστών της. Το όνομά τους το οφείλουν στον θεό Λούπερκο, έναν θηριόμορφο ευεργετικό δαίμονα της βλάστησης και της ευγονίας, ιδιαίτερα αγαπητό σε αγρότες και βοσκούς. Τον λάτρευαν σε μια σπηλιά στις υπώρειες του Παλατινού λόφου στη Ρώμη όπου, σύμφωνα με την παράδοση, μια λύκαινα είχε θηλάσει τους μυθικούς δίδυμους ιδρυτές της πόλης Ρέμο και Ρωμύλο. Τα Λουπερκάλια μεταξύ άλλων περιλάμβαναν θυσία, κυρίως με κατσίκια και κριάρια, κοινή συνεστίαση όλων των μελών του ιερατικού σωματείου που ήταν επιφορτισμένο με τη λατρεία του θεού (Λούπερκοι), καθώς και οδοιπορία των τελευταίων στους δρόμους της Ρώμης. Ξεκινούσαν από τη σπηλιά του θεού τους και κατέληγαν πάλι σ’ αυτήν έχοντας διασχίσει διάφορα τμήματα της πόλης, από τα οποία, σύμφωνα με την παράδοση, είχαν περάσει και οι μυθικοί δίδυμοι ιδρυτές της. Οι Λούπερκοι έτρεχαν γυμνοί φορώντας μόνο το δέρμα των θυσιασθέντων θυμάτων τους και έχοντας στο κεφάλι τους ένα στεφάνι. Κρατώντας μαστίγια καμωμένα από λουριά που είχαν κοπεί από τα δέρματα των ζώων που είχαν προσφέρει στον θεό τους, κτυπούσαν καθ’ οδόν όσους συναντούσαν και κυρίως γυναίκες. Προτιμούσαν τους γλουτούς τους, αφού πίστευαν ότι με τον τρόπο αυτόν τις καθιστούσαν γόνιμες μητέρες. Η όλη γιορτή είχε φτάσει σε ακρότητες, πράγμα που ανάγκασε τον Αύγουστο να πάρει μέτρα. Απαγόρευσε τη συμμετοχή σ’ αυτή παιδιών και εφήβων, ενώ η πομπή των Λουπέρκων υποχρεωτικά έπρεπε να συνοδεύεται από σώμα ιππέων που επέβλεπε ώστε τα τυχόν έκτροπα να μην ξεπερνούν κάποια όρια. Εν κατακλείδι τα Λουπερκάλια ήταν μια γιορτή αγροτική και ποιμενική που αποσκοπούσε να συνδράμει στην ευφορία της γης και στη γονιμότητα των ανθρώπων και των ζώων, ενώ συγχρόνως βοηθούσε και στην κάθαρση της πόλης. Εχοντας βαθιές ρίζες και απήχηση στις λαϊκές μάζες συνέχισε να είναι αγαπητή και μετά την επικράτηση του χριστιανισμού ακόμη και ανάμεσα σε πιστούς του Ναζωραίου!

Σίγουρα είναι αξιοθαύμαστο το πώς τέτοια πανάρχαια δρώμενα επέζησαν ως τις μέρες μας ακόμη και σε λαούς με υψηλό πολιτισμικό επίπεδο. Πολύ περισσότερο μάλιστα αφού οι θρησκείες που επικράτησαν, όπως π.χ. ο χριστιανισμός, προσπάθησαν με κάθε μέσο να εξαφανίσουν τις «ειδωλολατρικές» αυτές τελετές. Κάτι που τελικά δεν έγινε κατορθωτό. Στη Δύση μάλιστα έχουμε περιπτώσεις που η επίσημη Εκκλησία ενίσχυσε, συνέδραμε και συμμετείχε ενεργά σε τέτοιες εκδηλώσεις, προκειμένου να ευθυγραμμιστεί με τη λαϊκή θέληση και να εξυπηρετήσει σκοπιμότητες! Επέζησαν έτσι τα έθιμα αυτά επειδή είναι βαθιά ριζωμένα στην ανθρώπινη φύση. Πρόκειται για γιορτές που αρχικά αποσκοπούσαν στη διαιώνιση της ίδιας της ζωής, ενώ αργότερα περιεβλήθησαν και με κοινωνικά οράματα. Τα Saturnalia π.χ., μια γιορτή με ανάλογες εκδηλώσεις, ήταν αφιερωμένη στον θεό Saturnus, τον αντίστοιχο του ελληνικού Κρόνου, τον θεό του χρυσού αιώνα, στη διάρκεια του οποίου δεν υπήρχε ταξική διαφοροποίηση, δεν υπήρχαν δούλοι, δεν υπήρχε ατομική ιδιοκτησία. Ετσι και στη γιορτή του, που έφτασε να διαρκεί ακόμη και επτά ολόκληρες μέρες, επικρατούσε πραγματική ισότητα. Οι κρατούντες, οι πλούσιοι, οι φτωχοί, οι δούλοι, εξαφάνιζαν κάθε εξωτερικό διακριτικό τους γνώρισμα και συμπεριφέρονταν όλοι ως ισότιμοι. Οσο διαρκούσε ο εορτασμός της, απαγορευόταν κάθε τι που θα μπορούσε να προκαλέσει λύπη, σταματούσαν οι πολεμικές επιχειρήσεις και οι δίκες στα δικαστήρια, καταδικασμένοι έπαιρναν αμνηστία, αποφυλακίζονταν δούλοι. Τέτοιες γιορτές δεν ξεχνιούνται. Αλλά ακόμη και σήμερα, αποτελούν ζωογόνες ψυχαγωγικές δυνάμεις και η ψυχαγωγία, ως κοινωνική ανάγκη, δύσκολα παραμερίζεται.